داغ شهادت محمد توسلى، هر چند پشت احمد را شكست - اما هیهات! - هرگز نتوانست خللى در عزم استوار این سرباز سلحشور حسین زمان وارد آورد. بلافاصله دست به كار یك رشته عملیات تهاجمى با هدف پاكسازى نوار مرزى مریوان گردید. آماج نخستین ضربت كوبنده احمد، «دزلى» بود. تصرف دزلى كه حكم سرپل اصلى نفوذ عناصر ضدانقلاب به داخل خاك كردستان ایران را داشت، از مهمترین دستاوردهاى مهارت رزمى درخشان احمد و فئه قلیل رادمردان همرزم او در جبهه مریوان به شمار مى‏رود. براى پى بردن به عظمت كارى كه احمد با فتح ارتفاعات دزلى انجام داد، باید ابتدا با دزلى و نقشى كه این منطقه در معادلات سیاسى - نظامى نبرد براى ضدانقلاب و حامیان بعثى و شرقى و غربى آن ایفا مى‏كرد، آشنا شویم.
دزلى منطقه‏اى كوهستانى و مرتفع در محدوده اورامان و در مجاورت نوار مرزى كردستان ایران با خاك عراق است. در آن مقطع - اواخر تابستان 59 - روستاى دزلى، در اشغال عناصر مسلح حزب منحله دمكرات و به مثابه مستحكم‏ترین دژ براى ضدانقلاب بود. موقعیت سوق‏الجیشى دزلى، حساسیت خاصى به این منطقه كوهستانى بخشیده بود. از حیث وضعیت جغرافیایى، این روستا، در یك فرورفتگى كاسه مانند قرار داشت. اطراف آن را ارتفاعات صعب‏العبورى احاطه كرده بود و یك راه مواصلاتى به سمت پاوه به آن منتهى مى‏شد كه در ضمن، مسیر تردد مردم بومى منطقه نیز بود. در دو سوى این معبر، حدود یك تا دو كیلومتر، صخره‏هاى بزرگى قرار داشت كه ضدانقلاب در پناه آنها به راحتى قادر بود با استقرار قواى معدودى یك ستون عظیم نظامى را در سطح معبر به تله انداخته، نابود كند؛ همچنان كه در دوران رژیم طاغوت، چنین واقعه‏اى اتفاق افتاد. احمد در این باره مى‏گوید:
«... منطقه دزلى در زمان رژیم شاه كلاً دو بار از دست این گروه‏ها گرفته شده بود و این دو بار را در آن دوران به‏عنوان وقایع تاریخى در كتیبه مسجد جامع سنندج ثبت كردند... پشت روستاى دزلى را ضدانقلابیون براى خودشان دژى محسوب مى‏كردند. آنها تمام صخره‏هاى مشرف بر مسیر راه مزبور را با خرج‏گذارى دینامیت و تى.ان.تى بمب‏گذارى، و عرض كنم كه تله‏گذارى كرده بودند.»
همین مسأله باعث پررویى و گزافه‏گویى فراوان ضدانقلاب در تبلیغات مسموم آنان شده بود. به‏عنوان مثال، در یكى از اعلامیه‏هاى گروهك دمكرات، چندى پس از آزادسازى مریوان توسط احمد و همرزمانش، آنان وقیحانه شكست خود در نبرد مریوان را «عقب‏نشینى تاكتیكى» وانمود ساخته و نیروهاى انقلاب را به زورآزمایى در تله دزلى دعوت كرده بودند:
«... مضمون اعلامیه دموكرات این بود: احمد متوسلیان و قواى حكومت اگر راست مى‏گویند و قدرت دارند، بیایند و دزلى را از پیشمرگان ما بگیرند!».
دیگر اینكه موقعیت سیاسى خاص دزلى را نباید نادیده گرفت. در حقیقت، دزلى، حكم قرارگاه فرماندهى كل و ستاد مشترك سران ائتلاف باندهاى ضدانقلاب در غرب كشور را داشت؛ ائتلافى شیطانى، شامل طیف متنوعى از آخوندهاى جیره‏خوار دربار پهلوى نظیر شیخ عثمان نقشبندى و شیخ عزالدین حسینى تا قاسملوى دموكرات، ژنرال‏هاى فرارى سلطنت‏طلب از قماش عزیزاللَّه پالیزبان و غلام‏على اویسى، دار و دسته شاپور بختیار و سرانجام گروهك‏هاى افراطى ماركسیستى نظیر كومله و متحدان چپ آمریكایى آن؛ فدایى و پیكار. جلسات ادوارى سران این ائتلاف هفت جوش ضدانقلاب، به‏طور منظم در دزلى و با حضور افسران عالى‏رتبه سرویس اطلاعات سپاه یكم ارتش بعث عراق برگزار مى‏شد. سردار رشید سپاه اسلام شهید محمّدابراهیم همت در مورد دستور كار یكى از این جلسات مى‏گوید:
«... قبل از فتح دزلى توسط سپاه مریوان، یكى از جلسات كه خیلى هم مهم بود، در دزلى برگزار شد. در جلسه مزبور، پالیزبان به اتفاق قاسملو و تنى چند از افسران طاغوتى، به شیخ عثمان نقشبندى پیشنهاد مى‏دهند كه تو باید سپاه رزگارى(13) را در اورامان تشكیل بدهى و مردم آنجا را مسلح كنى. این جلسه، با كنفرانس سران عرب در طائف عربستان همزمان بود...به اصطلاح خودشان فتوا هم داده بودند كه جنگ علیه شیعه و پاسدار حلال است و شما مردم، باید علیه این دو بجنگید!».
احمد در بخشى از خاطرات خود از نبردهاى غرب، اشاره‏اى هم به توطئه استكبارى تشكیل سپاه رزگارى داشته است:
«... شیخ عثمان را وامى‏دارند كه گروهك رزگارى را تشكیل بدهد. او هم نام نیروهاى مسلح خود را «سپاه عمر بن خطاب» گذاشته بود. علت انتخاب نام خلیفه دوم براى شاخه نظامى این گروهك این بود كه مى‏خواستند از اعتقادات مذهبى مردم اهل سنت منطقه غرب كشور سوء استفاده كنند. چنان كه خود شیخ عثمان هم به چنین سفسطه‏اى متوسل شده و گفته بود: همان‏طور كه سپاه اسلام در زمان خلیفه دوم به ایران حمله كرد و ایرانیان مجوس را مسلمان كرد، حالا هم این سپاه، كارش مشابه همان سپاه دوران عمر است كه مى‏خواهد ایرانِ - به زعم او - كافر را مسلمان بكند!».
این به اصطلاح سپاه رستگارى! براساس رهنمودهاى سران مرتجع كشورهاى عربى منطقه - به‏ویژه وهابیت حاكم بر حجاز - در كنفرانس سران عرب(14) كمتر از یك ماه پیش از حمله سرتاسرى ارتش بعث عراق به خاك جمهورى اسلامى ایران تشكیل گردید. استكبار جهانى به سركردگى آمریكا و ارتجاع عرب حاكم بر كشورهاى حاشیه جنوبى خلیج فارس، در استمرار روند ثبات‏زدایى از حاكمیت انقلابى نظام مقدس جمهورى اسلامى، یك رشته تدابیر عاجل و ضربتى را در دستور كار خویش قرار دادند. رئوس تدابیر متخذه در اجلاس طائف از این قرار بود:
1- تشدید حركت‏هاى تجزیه‏طلبانه در مناطق مختلف ایران اسلامى، به‏ویژه دو استان حساس مجاور مرز عراق، (خوزستان و كردستان)، از طریق یك دست كردن فعالیت عناصر متشتت ضدانقلاب.
2- برنامه‏ریزى جهت اجراى موفق یك كودتاى نظامى برق‏آسا، با بهره‏گیرى از عناصر سلطنت‏طلب و پاكسازى نشده در ارتش ایران.
3- و سرانجام، در صورت به بن‏بست رسیدن تدابیر فوق، دادن چراغ سبز به ماشین جنگى رژیم توسعه‏طلب بعث عراق كه به ویژه پس از سرنگونى رژیم شاه معدوم، رهبرى آن در آتش اشتیاق ایفاى نقش ژاندارمى استكبار در خلیج فارس مى‏سوخت.
بر همین اساس، جهت تحقق بند یك تدابیر متخذه در اجلاس طائف، در قدم نخست سپاه رزگارى در كردستان تشكیل گردید. دشمنان جهانى و منطقه‏اى جمهورى اسلامى ایران كه از بى‏رنگى حناى شعر و شعارهاى خلقى و دمكرات مآبانه گروهك‏ها در نزد افكار عمومى مردم مسلمان كردستان، در گذر نزدیك به سه سال جنگ در این استان به خوبى آگاه شده بودند، ضمن تشكیل سپاه رزگارى و سپردن فرماندهى اسمى آن به شیوخ خودفروخته نقشبندى، در صدد برآمدند با دامن زدن به تعصبات مذهبى اهالى مناطق كردنشین غرب كشور و طرح ضدیت میان شیعه و سنى، بن‏بست جنگ‏افروزى گروهك‏ها در كردستان را بشكنند. فتواى معروف شیخ عثمان مزدور كه گفته بود: «هر كس ده پاسدار [امام‏] خمینى را سر بِبُرَد، بهشت بر او واجب مى‏شود»! تبلور عینى عزم استكبار براى تبدیل بحران كردستان به یك جنگ خونین مذهبى بود. سردار رشید اسلام حاج همت درباره تأثیر این فتواى رذیلانه گفته بود:
«... این جریان كثیف و خائنانه بلافاصله در منطقه دامنگیر شد و حتى دامنه این جریان به پاوه هم رسید. به عنوان مثال، بعد از صدور این به اصطلاح فتوا، چندین حمله از طرف گروهك رزگارى به پاسداران ما صورت گرفت. موقعى كه برادران سپاه مریوان و ارتش حمله كردند تا منطقه اورامان را آزاد كنند، طى حمله، چند تن از برادران ما كه زخمى شده بودند، به دست عوامل رزگارى اسیر شدند. این از خدا بى‏خبرها، روى زخم‏هاى این مجروحین، آب نمك ریخته بودند، آب جوش ریخته بودند؛ چرا كه آن روحانى‏نماهاى مزدور آمریكا، در جلسات‏شان، جنگ علیه شیعه و به اصطلاح خودشان، علیه پاسدار را حلال كرده بودند. ریختن آب‏جوش بر سر اینها را هم حلال كرده بودند و حتى بعضى زن‏ها هم روى سر این بچه‏ها آب جوش مى‏ریختند و این‏ها همه، گوشه‏اى كوچك از عذابى بود كه ما از دست این جنایتكارها كشیدیم.»
بارى! با چنین اوصافى، در حقیقت، دزلى، به دُمَلى چركین بر قامت جبهه‏هاى كردستان و كانون اصلى پرورش میكرُب تجزیه‏طلبى ضدانقلاب مبدل گشته بود. حال، دست طبیبى حاذق و مسلح به نیشترى برنده لازم بود تا این غده سرطانى چركین را با مهارت جراحى كند. چه كسى حاذق‏تر از احمد؟ همو كه بارها پوزه عفن ضدانقلاب را در عرصه جنگ‏هاى كردستان به خاك مذلت مالیده بود. احمد براى تصرف دزلى، از تاكتیك بسیار جالبى استفاده كرد؛ مكتوم نگاه داشتن هدف عملیات، تا آغاز لحظه تهاجم و حركت دادن ستون نیروها برخلاف مسیر منتهى به هدف اصلى، جهت به انحراف كشاندن اذهان عوامل ستون پنجم دشمن از نیت واقعى سپاه اسلام. همان روشى كه رسول مكرم اسلام‏r در جریان لشكركشى سپاه توحید از مدینه براى فتح مكه به كار بسته بود. یكى از همرزمان احمد، ماجراى فتح دزلى را این‏گونه روایت مى‏كند:
«... پیغام رسید كه برادر احمد از كلیه نیروها خواسته تا غروب آفتاب خودشان را به پشت ایستگاه رله صدا و سیماى مریوان برسانند. كل نیروها كه جمع شدند، دیدم مى‏شویم 200 نفر بچه‏هاى سپاه و پیشمرگان مسلمان كُرد. بعد در قالب یك ستون نظامى، همراه برادر احمد حركت كردیم. بین راه هر چه پرسیدیم مقصد كجاست، او از جواب طفره رفت. خلاصه، بعد از دو - سه ساعتى دیدیم داریم به طرف خاك عراق مى‏رویم. برادر احمد دستور توقف ستون را صادر كرد و بعد گفت: برادران! لازم است مطلبى را به شما توضیح بدهم. ما به حول و قوه الهى قرار است دزلى را بگیریم.
آقا، ما خیلى تعجب كردیم؛ آخر، مسیرى كه آمده بودیم، درست 180 درجه مخالف جهت دزلى بود. یكى از بچه‏ها گفت: برادر احمد! آخر این راهى كه ما آمده‏ایم، كجا به دزلى مى‏رسد؟ تازه، شما امكانات ما را در نظر نگرفته‏اید. احمد با یك طمأنینه‏اى گفت: به خدا توكل كنید. هیچ مشكلى پیش نخواهد آمد.
خلاصه، از نو دستور حركت داد و راهى شدیم. ساعت 30/7 دقیقه شب بود كه رسیدیم روى ارتفاعات اورامان. نگو با تدابیر احمد، ما این ارتفاعات را دور زده‏ایم و بدون كوچكترین خطرى رسیده‏ایم بالاى قله مشرف به دزلى؛ بدون آن كه حتى رنگ آن معبر مرگبار را هم دیده باشیم. احمد طورى برنامه‏ریزى كرده بود كه هر كس ستون نیروهاى ما را در راه مى‏دید، فكر مى‏كرد هدف ستون‏كشى احمد از مریوان، حمله به عراق بوده.
بعد احمد گفت: خب برادران، نگاه كنید! پایین این ارتفاع، زیر پاى شما دزلى قرار گرفته. بعد هم بلافاصله ضمن تماس بى‏سیم با توپخانه بچه‏هاى ارتش، درخواست اجراى آتش كرد. با اصابت سومین گلوله توپ، ریختیم داخل دزلى و آنجا را به صورتى برق‏آسا بدون درگیرى تصرف كردیم. جالب اینجا بود كه در همین لحظات دیدیم صداى بوق ماشین مى‏آید. به دستور برادر احمد، من و یكى از بچه‏ها كنار جاده مستقر شده بودیم. دیدیم از دور، یك كامیون كمپرسى، تخت گاز دارد مى‏آید و لاینقطع بوق مى‏زند. نگو ضدانقلاب وقتى فهمید در دزلى درگیرى شروع شده، این كامیون را براى رساندن ادوات خمپاره و تقویت نیروهایش راهى دزلى كرده بود. با رسیدن كامیون به نزدیكى ما، دیدیم ترمز كرد. آن برادر ما از ركاب ماشین بالا رفت و گفت: چه خبرته بابا! چرا این قدر بوق مى‏زنى؟! راننده كه از دموكرات‏ها بود و به هواى اینكه ما هم از خودشان هستیم، توقف كرده بود، تا لباس فرم آن بنده خدا را دید، پشت فرمان كمپرسى از ترس غش كرد! بار این كامیون، چند قبضه خمپاره‏انداز 80 میلیمترى، یك قبضه كالیبر 50 و مهمات معتنابهى بود كه به دست ما افتاد. بدون تعصب مى‏گویم كارى كه احمد با فتح دزلى انجام داد، بیشتر به یك معجزه شبیه بود.»
از دیگر تبعات آزادسازى دزلى، برملا شدن ماهیت همدستى عناصر به ظاهر موجه جریان لیبرالیزم خزیده در دستگاه اجرایى حاكمیت انقلاب با تجزیه‏طلبان وطن فروش بود. به محض تسخیر دزلى و به اسارت درآمدن تنى چند از كادرهاى بالاى ضدانقلابیون توسط احمد و همرزمان او، لیبرال‏هاى فریبكار ناچار شدند دست از بازى یك بام و دو هواى خود در بحران كردستان برداشته، در دفاع از سركردگان جنایتكار ضدانقلاب مستقیماً وارد عمل بشوند. به گفته یكى از رزمندگان سپاه مریوان:
«... در دزلى تعدادى از سران گروهك دموكرات را به اسارت گرفتیم. یادم هست برادر ممقانى داشت دست یكى از آنها را كه مجروح شده بود، بخیه مى‏زد كه من و یكى از بچه‏هاى پیشمرگ كرد مسلمان به آنها رسیدیم. تا پیشمرگ مزبور، آن اسیر ناشناس را دید، مرا كنارى كشید و گفت: این را مى‏شناسید؟ گفتم: نه، چطور مگر؟ گفت: این كال كال است. خنده‏ام گرفت و گفتم: كال كال دیگر چه صیغه‏اى است؟ گفت: این اسم مستعار اوست. این آقا معاون سیاسى - نظامى عبدالرحمن قاسملو، رییس حزب دموكرات است. مگر تو اعلامیه دموكرات را ندیده بودى كه از قول كال كال نوشته بود: من 9 پاسدار خمینى را اعدام كرده‏ام؟ خب، این همان كال كال است دیگر!
تا خبر به برادر احمد رسید، سریع آمد و پرسید: ببینم! قضیه چیست؟ ماجرا را براى او تعریف كردیم. احمد گفت: این امكان ندارد! اگر این‏طور باشد، طرف رده‏اش خیلى بالاست. بعد سروقت او رفت و پرسید: تو كال كال هستى؟ او هم با یك تفرعنى بادى به غبغب انداخت و گفت: بله، خودم هستم! ببینید، من هیچ مشكلى ندارم. بهتر است بدانید من با آقاى رییس‏جمهور - بنى‏صدر - از قدیم رفاقت دارم. ما از فرانسه با هم همكلاس بودیم. ایشان مرا خوب مى‏شناسد. شما اگر مرا به مریوان برسانید، آزاد مى‏شوم.
احمد بلافاصله از آن اتاق بیرون آمد. دیدیم خیلى آشفته است. پرسیدم: برادر احمد، آخر چه شده؟ گفت: كارمان درآمد، مى‏خواستى چه بشود؟! گفتم: آخر براى چه؟ گفت: فقط یادتان باشد چه مى‏گویم! همین فرداست كه بنى‏صدر به دست و پا بیفتد و این را به تهران احضار كند. آن وقت، همه زحمات ما بر باد مى‏رود.
ما كه فكر مى‏كردیم حرف‏هاى كال كال مشتى لاف و گزاف بوده، این نگرانى برادر احمد خیلى باعث تعجب ما شده بود... درست فرداى همان روز، دیدیم پیامى از سنندج مخابره شد، با این مضمون: از مركز دستور اكید رسیده، تمام كسانى را كه در دزلى اسیر گرفته‏اید، سریع به سنندج منتقل كنید!... ما از تعجب شوكه شدیم. در تهران از كجا فهمیده بودند كه شب قبل ما در دزلى عملیات كرده و كادرهاى دموكرات را اسیر گرفته‏ایم؟ آن هم در شرایطى كه تا لحظه شروع عملیات، حتى خود بچه‏هاى سپاه مریوان هم نمى‏دانستند هدف حمله، تصرف دزلى است!...
همان جا برادر احمد به بچه‏ها گفت: به شما نگفته بودم؟! صدور این دستور علتى ندارد، مگر خلاص كردن همین آقاى كال كال و رفقاى او از مهلكه. پس متوجه شده‏اند كه ما این را اسیر گرفته‏ایم! در تمام ایام جنگ‏هاى كردستان، هیچ وقت احمد را مثل آن روز گرفته و مكدر ندیده بودیم.»
احمد درباره عاقبت این ماجرا مى‏گوید:
«... كال كال معاون سیاسى - نظامى قاسملو و یكى از اركان اصلى ضدانقلاب در كردستان بود. وقتى در دزلى دستگیرش كردیم، خودش مى‏گفت: اگر مرا به مریوان برسانید آزاد مى‏شوم. من خواهشم از شما این است كه مرا به مریوان ببرید.
وقتى دیدیم لیبرال‏ها مى‏خواهند آزادش كنند، برادرهاى ما او را بردند همان جایى كه دموكرات‏ها دو تن از برادران ما را شهید كرده بودند و آنجا پس از صحبت‏هایى، بچه‏ها كال كال و یكى دیگر از كادرهاى مؤثر دموكرات را اعدام كردند. بعدها وزارت كشور و همه ارگان‏هاى دولتى كه كارگزار بنى‏صدر و دفتر هماهنگى رییس‏جمهور بودند، شروع كردند به اعتراض و ما را هم - حقیقتش را بخواهید - دادگاهى كردند... به هر جهت نهایتاً مسأله حل شد و عوامل بنى‏صدر نتوانستند كارى از پیش ببرند.»
در جریان دومین كنگره سراسرى فرماندهان سپاه در پادگان غدیر اصفهان، احمد طى یك سخنرانى پرشور، اشاره‏اى نیز به نبرد دزلى داشت:
«... در منطقه مریوان، دزلى پایگاهى براى كل ضدانقلاب بود كه خوشبختانه توسط برادران ما به طرز معجزه‏آسایى تصرف شد. ما از یك مسیرى كه ضدانقلابیون حتى فكرش را هم نمى‏كردند، شبانه حمله كردیم. چندین ساعت راهپیمایى شبانه بدون استراحت داشتیم تا رسیدیم به نقطه‏اى كه قله‏هاى پشت روستاى دزلى قرار دارد. هنگامى كه ما به بالاى قله مشرف به دزلى رسیدیم، عوامل ضدانقلاب در ساختمان‏هایشان داشتند خواب‏هاى خوش مى‏دیدند. هنوز صبح نشده بود كه ما به خوبى در منطقه مستقر شدیم، سلاح‏هایمان را كار گذاشتیم و درگیرى شروع شد...».
به گفته سردار رشید اسلام حاج همت، بلافاصله پس از فتح دزلى توسط احمد و رزمندگان سپاه مریوان:
«... جریان دیگرى به وجود آمد كه در راستاى آن، ابتدا شیخ عثمان نقشبندى را به شهر بیاره عراق منتقل كردند و از آنجا هم او را به بغداد بردند. در بیاره، رژیم صدام یك كاخ هم در اختیار شیخ عثمان گذاشته بود. او را به آنجا بردند؛ چرا كه مى‏خواهند توى مشت‏شان باشد. بعد اسلحه مى‏فرستند و با این توجیه كه شیخ دستور داده مسلح شوید، نزدیك به دو هزار نفر از مردم ناآگاه را فریب داده، مسلح مى‏كنند. این بیچاره‏ها را فریب دادند و مسلح كردند و به‏عنوان سپاه رستگارى! آنها را وادار به جنگ در مقابل دولت و پاسداران انقلاب كردند.»
انتقال شیخ عثمان به بغداد در اواخر تابستان سال 59، جهت مشاركت در اجلاسى بود كه آمریكا، اعراب مرتجع و رژیم بعث عراق، در جهت همگون‏سازى كوشش‏هاى تجزیه‏طلبانه و زمینه‏چینى براى شروع تجاوز مسلحانه 31شهریور 59 ارتش عراق به ایران اسلامى برگزار كرده بودند. خصوصاً تذكر این نكته، واجد اهمیت است كه به دنبال شكست طرح ننگین كودتاى نوژه و دستگیرى عوامل آن، این اجلاس براى دشمنان جهانى و منطقه‏اى انقلاب اسلامى، از حساسیت مضاعفى برخوردار بود. بنا به اخبار مندرج در روزنامه لوموند(15) چاپ فرانسه:
«... مخالفان سلطنت‏طلب ایرانى اخیراً در بغداد كنفرانسى تشكیل دادند. براساس مصوبات این كنفرانس، كلیه امكانات، از سوى دولت عراق در اختیار وفاداران به شاه سابق كه هدفى جز سرنگونى رژیم اسلامى در ایران نداشتند، قرار گرفت. شخصیت مهم و قدرتمند این دسته از مخالفان، ژنرال غلامعلى اویسى بود كه گفته مى‏شد قادر است از حمایت 15000 چریك كرد، به‏ویژه از میان نیروهاى قبایلى كه هنوز به شاه سابق وفادار مانده بودند [بخوان فرقه نقشبندى، دار و دسته رزگارى و مؤتلفین دموكرات و چپ آنان‏]، بهره‏مند گردد.
این واقعه، با مجموعه‏اى از سوء قصدها و عملیات خرابكارانه [عوامل بعث عراق موسوم به خلق عرب‏] در خوزستان ایران، همزمان گردید».
رقم مكارانه و اغراق‏آمیز 15000 چریك كرد، خصوصاً با توجه به آمارسازى‏هاى ساخته و پرداخته گروهك‏هاى ضدانقلاب، از آن ادعاهاى گزافى بود كه تنها مى‏توانست سر مستكبران خردمند! غربى و عروسك جنگ افروز بعثى آنها را بیشتر از پیش، در خمره «مكراللَّه» فرو كند! چرا كه به گفته حاج همت:
«... [ضدانقلابیون‏] آمارهاى عجیب و غریبى از منطقه و شمار طرفداران‏شان به رژیم بعث عراق مى‏دادند تا ارزاق و تجهیزات زیادترى بگیرند و ذخیره كنند. با همین روش، از ارتش عراق سلاح‏هایى خیلى بیشتر از آن حدى كه مورد لزوم‏شان بود و باید مى‏گرفتند، دریافت كردند و با این حساب مى‏بینیم كه اینها حتى به خود رژیم بعث هم خیانت كرده‏اند!».

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: